In deze eerste Blog ga ik terug naar 1972. Na de democratiseringsacties en protesten tegen de Vietnamoorlog kwam nu het milieu ter sprake. De deskundigen die destijds in de Club van Rome zaten vielen in de smaak van mijn medestudenten, die met hun standpunten verdeeld waren over diverse organisaties, zoals Provo, de PSP, de CPN, de Bond Wetenschappelijk Arbeiders of die zich meer persoonlijk inzetten voor biodynamische producten of het milieu. De aulapocket “Rapport van de Club van Rome, grenzen aan de groei” werd gretig gelezen. Wij waren hemelbestormers wars van autoriteiten en wilden de wereld verbeteren. De herauten van en rond deze Club waren onze helden, zoals Dennis Meadows, Aurelio Peccei, Alexander King, Indira Gandhi, U Thant, Jan Tinbergen, Margaret Mead, Paul Ehrlich, Ivan Illich en Noam Chomsky. We voelden ons sterk met zulke medestrijders. Het rapport benoemde de gevaren voor onze planeet, overbevolking, uitputting van hulpstoffen, vervuiling, dreigende voedseltekort, radioactief afval, het lood in de ijskap, DDT, de concentratie van CO2 in de atmosfeer.
Wat later dat jaar was ik op een verjaardag, iedereen in de kring met een drankje en een hapje. Een besef maakte zich die avond van mij meester dat de weg naar verbetering lang zou duren. Mijn vader en zijn broers, jongens die uit hun huis in Rotterdam waren weggebombardeerd, hadden zich inmiddels opgewerkt in mooie beroepen en banen. Ze lachten meesmuilend toen ik het Rapport inbracht. Alles werd gebagatelliseerd, ontkend, geloochend of verdrongen. Ze waren tevreden in hun nieuwe consumptiemaatschappij. Mijn oom die filosoof was, op zich een prima man om over van alles mee te praten, vond de aarde onuitputtelijk. Ja, jongens met een hoog streefniveau, maar toch deel uitmakend van de remmende grote massa in onze samenleving.
Destijds een roepende in de woestijn, voel ik me na bijna vijftig jaar waarin de aarde verder geplunderd werd, weer een beetje optimistischer ten aanzien van de toekomst. Er zijn wereldwijd veel mensen in een breed kleurenpakket aan organisaties, die iets doen aan de instandhouding van moeder aarde. Het zijn nu niet meer alleen linkse intelligentsia. De beweging is veel breder, met opnieuw veel jongeren. Das is hoopvol. Laten we kijken naar Glasgow de komende week.